ကၽြန္ေတာ့္နာမည္က ေမာင္စေနပါ ကၽြန္ေတာ့္ကိုေမြးတာက ၁၉၈၅ ခုနွစ္ စက္တင္ဘာ ၂၁ ရက္ စေနေန႕..။ ေမြးခ်င္းႏွစ္ေယာက္ရွိတဲ့အနက္ အငယ္ဆံုးသားပါ။ကၽြန္ေတာ္ဟာ ငယ္စဥ္က အလြန္စကားနည္းၿပီး အရမ္းေအးေဆးတဲ့ ကေလးတစ္ေယာက္ၿဖစ္ခဲ့ပါတယ္ တၿခားကေလးေတြနဲ႕ ေဆာ့ကစားတာမ်ိဳးလဲမရွိပဲ တစ္ေယာက္တည္းပဲကစားပါတယ္ အငယ္ဆံုးၿဖစ္တဲ့အားေလ်ာ္စြာ အရမ္းအားငယ္တတ္ အရမ္းဝမ္းနည္းတတ္ပါတယ္ တစ္ခုခုဆိုအရမ္းလည္းေၾကာက္တတ္ပါတယ္ အေမ့နားကိုအၿမဲကပ္ၿပီး အေမ့ကိုကပ္ခၽြဲေနတတ္တဲ့ အေမကိုအရမ္းခ်စ္တဲ့ ကေလးေလးေပါ့၊ အေဖဟာ သူ႕အလုပ္တာဝန္ေတြနဲ႕ နယ္ေတြကို လအေတာ္ၾကာၾကာသြားေလ့ရွိတာေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္တို႕ေမာင္ႏွမဟာအေမ့ရင္ေငြ႕နဲ႕ၾကီးၿပင္းလာခဲ့တာလို႕ေၿပာလို႕ ရပါတယ္၊ ကၽြန္ေတာ္တို႕ေမာင္ႏွမႏွစ္ေယာက္မွာ အေဖက ကၽြန္ေတာ့္အစ္မကိုပိုခ်စ္ၿပီး ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ အေမ့အသည္းစြဲပါ။
ကၽြန္တာ္ဟာအရမ္းေပ်ာ့ညံ့တဲ့ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္ၿဖစ္ခဲ့တယ္လို႕ေၿပာခဲ့ဖူးသလိုပါပဲ တစ္ခုခုအဆင္မေၿပယင္ တစ္ခုခုဝမ္းနည္းစရာေတြ႕ယင္ အေမ့အနားကိုေၿပးကပ္တာပါပဲ အေမကၽြန္ေတာ္လက္ကိုတြဲထားမွ အေမ့ရင္ခြင္ထဲမွာေနရမွ လံုၿခံဳတယ္လို႕ခံစားရပါတယ္၊ အေမကိုအရမ္းခ်စ္တဲ့သားဆိုေတာ့ အေမ့မ်က္ႏွာကို အရိပ္ေၿခအၿမဲၾကည့္ေနတတ္ပါတယ္ အေမေပ်ာ္ယင္ ကၽြန္ေတာ္ေပ်ာ္တယ္ အေမဝမ္းနည္းယင္ကၽြန္ေတာ္ဝမ္းနည္းတယ္ အေမငိုယင္ကၽြန္ေတာ္လဲငိုခ်င္တယ္ အေမမ်က္ႏွာမေကာင္းယင္ ကၽြန္ေတာ္ဘယ္လိုမွေနလို႕မရပါဘူး ငယ္ငယ္တုန္းက အေမကၽြန္ေတာ့္ထက္အရင္ေသသြားယင္ဆိုၿပီးစဥ္းစားမိယင္းအိပ္ယာထဲမွာၾကိတ္ငိုခဲ့ဖူးပါတယ္
အေမဟာေက်ာင္းဆရာမတစ္ေယာက္ၿဖစ္တာနဲ႕အညီ အိမ္မွာကၽြန္ေတာ္ကိုစာၿပေပးပါတယ္ လက္ေရးမလွယင္ စာေမးလို႕မရယင္ ဆူတတ္ ရိုက္တတ္ပါတယ္ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္ဆယ္တန္းေအာင္တဲ့ႏွစ္ကစၿပီး စာကိစၥနဲ႕ပတ္သတ္ၿပီး ဆူၿခင္းပူၿခင္းလံုးဝမရွိေတာ့ပါဘူး အေမဟာ ကၽြန္ေတာ့္အေပၚအေတာ္ယံုၾကည္မွုရွိပါတယ္ ကၽြန္ေတာ္ဘယ္သြားလဲ ဘာလုပ္လဲ စာက်က္ရဲ႕လား ဘာတစ္ခုမွမေမးပါဘူး အဲဒီအတြက္လဲ အေမ့ကိုအရမ္းေက်းဇူးတင္မိပါတယ္ ကၽြန္ေတာ့္ဘဝမွာကၽြန္ေတာ္ၿမတ္ႏိုးတဲ့အရာေတြကိုစြန္႕လြတ္လိုက္ရတာမ်ားပါတယ္ ကၽြန္ေတာ္ငယ္ငယ္က အက္ဒီဆင္လို တီထြင္သူတစ္ေယာက္ၿဖစ္ခ်င္ခဲ့တာပါ အိမ္မွာရွိတဲ့နာရီေတြဆို ကၽြန္ေတာ္ကလိတာနဲ႕ပ်က္ကုန္တာပါပဲ ေနာက္တစ္ခုက ဂီတကိုအရမ္းဝါသနာၾကီးပါတယ္ အဆိုေတာ္ရူးလဲ အေတာ္ၾကီးရူးခဲ့ဖူးပါတယ္
ဆယ္တန္းေအာင္ေတာ့ အင္ဂ်င္နီယာေက်ာင္းမတက္ပဲ အေဖနဲ႕အေမရဲ႕ ဆႏၵအရ ေဆးေက်ာင္းတက္ခဲ့ပါတယ္ (ေဆးေက်ာင္းတက္ရမွာစိုးလို႕ ဆယ္တန္းစာေမးပြဲမွာ ေကာင္းေကာင္းမေၿဖပဲ ဟိုၿခစ္ဒီၿခစ္လုပ္ခဲ့တာက top secret ေနာ္.. :))ဝါသနာမပါတဲ့ေက်ာင္းကိုတက္ရတာမို႕ ကၽြန္ေတာ္လံုးဝမေပ်ာ္ပါဘူး စာလည္းေကာင္းေကာင္းမလုပ္ပါဘူး စာေမးပြဲေအာင္ရံုပဲလုပ္ပါတယ္ ကိုယ္စိတ္မဝင္စားတဲ့တာေတြက်က္ရတာ အရမ္းပဲစိတ္ညစ္ပါတယ္ စိတ္ဖိစီးမွဳလဲအရမ္းမ်ားပါတယ္ ငယ္ငယ္ကတည္းက အေမဟာကၽြန္ေတာ္စာက်က္ယင္ မအိပ္ပဲေစာင့္ေပးေလ့ရွိပါတယ္ ေဆးေက်ာင္းတက္တဲ့ တစ္ေလ်ွာက္လံုးလဲ အဲလိုပါပဲ ကၽြန္ေတာ္စာက်က္လို႕မရတဲ့အခါ စိတ္ေရာကိုယ္ေရာအရမ္းပင္ပန္းတဲ့အခါ အေမက“သားေလး..တေရးေလာက္အိပ္လိုက္..အိပ္ေရးဝေအာင္အိပ္လိုက္..သားၿပန္ထခ်င္တဲ့အခ်ိန္အေမႏွိဳးေပးမယ္...စိတ္မပူနဲ႕..”ဆိုၿပီးေၿပာတတ္ပါတယ္ အေမနားမွာတေရးေလာက္ အိပ္လိုက္ရယင္ (ငါးမိနစ္ ဆယ္မိနစ္ၿဖစ္ဦး) ကၽြန္ေတာ့္မွာ ခြန္အားေတြအမ်ားၾကီးတိုးလာပါတယ္ (ဝါသနာမပါပဲ ေဆးေက်ာင္းတက္ခဲ့ရေပမယ့္ ဆရာဝန္ၿဖစ္လာလို႕ လူနာေတြကို ေဆးကုသေပးရတဲ့အခါ အထူးသၿဖင့္ နာဂစ္မုန္တိုင္းအၿပီး ေစတနာ့ဝန္ထမ္းအၿဖစ္ေဆးေတြလိုက္ကုတဲ့အခါမွာေတာ့ ဒီလိုမြန္ၿမတ္တဲ့ အလုပ္မ်ိဳး ဒီလိုအခြင့္အေရးမ်ိဳးရေအာင္ပ်ိဳးေထာင္ေပးခဲ့တဲ့ အေဖနဲ႕အေမကိုအရမ္းေက်းဇူတင္ အရမ္းလဲခ်စ္သြားပါတယ္)
ဒီလိုနဲ႕ ေဆးေက်ာင္းၿပီးေတာ့ ရန္ကုန္ေဆးရံုၾကီးက ေဆးကုသေဆာင္ ၁၁-၁၂ ဆရာၾကီးေဒါက္တာဦးညြန္႕သိန္းရဲ႕လက္ေအာက္မွာ အလုပ္သင္ဆရာဝန္အၿဖစ္ တာဝန္ထမ္းေဆာင္ရပါတယ္ တစ္ည ကၽြန္ေတာ္ Night Duty ဆင္းေနတုန္းအိမ္ကဖုန္းလာပါတယ္ အေၾကာင္းကေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္အဘိုးဆံုးတာပါ အေမဟာသူ႕အေဖကိုအရမ္းခ်စ္ပါတယ္ ေမာင္ႏွမေတြထဲမွာ အၾကီးဆံုးသမီးၿဖစ္ၿပီး မိဘနဲ႕ ဆိုးအတူေကာင္းအတူၿဖတ္သန္းလာခဲ့ရတဲ့အတြက္လဲ မိဘကိုအလြန္တြယ္တာပံုရပါတယ္ (ကၽြန္ေတာ့္အဘြားဟာ ဟိုင္းၾကီးကၽြန္းမွာ ေရလုပ္ငန္းလုပ္ၿပီးအိမ္ဆိုင္ေလးလဲဖြင့္ပါတယ္ အဘိုးကေတာ့ ေတာ္လွန္ေရးစစ္သားေဟာင္းၾကီး(ေမာ္ကြန္းဝင္တတိယအဆင့္)ပါ စီးပြားေရးကိုလံုးဝနားမလည္ပါဘူး အဘိုးရဲ႕ခ်စ္စရာေကာင္းၿပီးကၽြန္ေတာ္အတုယူရတဲ့ အက်င့္ကေတာ့ အဆင့္အတန္းခြဲၿခားၿခင္းကို အလြန္မုန္းတီးၿပီး ပိုက္ဆံလဲမမက္ပါဘူး ေလာဘလဲအင္မတန္နဲပါတယ္)အဘိုးဆံုးတဲ့ညက ကၽြန္ေတာ္ Duty မဖ်က္ခဲ့ပါဘူး။
အဘိုးကိုအသုဘခ်ေတာ့ အေမ့ေဘးမွာကၽြန္ေတာ္တခ်ိန္လံုးရွိေနခဲ့ပါတယ္ အေမရဲ႕လက္ကိုတြဲ အေမ့မ်က္ရည္သုတ္ေပးၿပီးႏွစ္သိမ့္ေပးေနခဲ့ပါတယ္ စစ္သားေဟာင္းၾကီးတစ္ေယာက္ရဲ႕ စ်ာပနအခမ္းအနားဟာသိပ္ၿပီးမခမ္းနားလွေပမယ့္ အဓိပၸာယ္အၿပည့္ရွိေနခဲ့ပါတယ္ ေတာ္လွန္ေရးတစ္ေလ်ွာက္(အဂၤလိပ္ေခတ္ ဂ်ပန္ေခတ္)အဘိုးနဲ႕အတူလက္တြဲၿပီးတိုက္ပြဲဝင္ခဲ့တဲ့ ရဲေဘာ္ရဲဘက္ အသက္ရွစ္ဆယ္အရြယ္ အဘိုးေတြဟာ သူတို႕ ရဲေဘာ္ရဲ႕ အေလာင္းကို မ်က္ရည္ေတြၾကားက အေလးၿပဳခဲ့ၾကပါတယ္
အဘိုးရဲ႕စ်ာပနမွာအေမအရမ္းဝမ္းနည္းေနပါတယ္ ဒါေပမယ့္ အေမဟာတုန္တုန္ခ်ိခ်ိနဲ႕ေရာက္လာတဲ့ အဘြားရဲ႕ေရွ႕မွာစိတ္လြတ္ကိုယ္လြတ္မငိုႏိုင္ရွာပါဘူး ကၽြန္ေတာ့္လက္ကိုတြဲၿပီး အေမဟာသူ႕စိတ္ကိုသူထိန္းႏိုင္ခဲ့ပါတယ္
ဒီအခ်ိန္မွာပဲ ကၽြန္ေတာ့္ေခါင္းထဲကို အေတြးတစ္ခုဝင္လာခဲ့ပါတယ္ တစ္ခ်ိန္က အဘိုးဟာ အေမ့လက္ကိုတြဲခဲ့ဖူးမယ္ အေမေလ်ွာက္တဲ့လမ္းေတြမွာမလဲက်ေအာင္ထိန္းမတ္ေပးခဲ့မယ္ အေမဝမ္းနည္းတဲ့အခါ စိတ္ဓာတ္ခိုင္မာရဲရင့္လွတဲ့အဘိုးရဲ႕လက္ကိုတြဲ အဘိုးရဲ႕စိတ္မ်ိဳးေမြးၿပီး အားေမြးခဲ့လိ္မ့္မယ္ ကၽြန္ေတာ္ငယ္ငယ္လမ္းေလ်ွာက္တတ္ခါစကေခ်ာ္လဲမွာစိုးလို႕ အဘိုးရဲ႕လက္ အေမ့ရဲ႕လက္ကိုတင္းတင္းဆုပ္ကိုင္ထားခဲ့ဖူးတယ္
ကၽြန္ေတာ့္ဘဝမွာအၾကိမ္ၾကိမ္လဲက်ခဲ့ဖူးတယ္ လဲက်တိုင္းလဲ အေမ့လက္ကိုတြဲ လမ္းေတြေပၚက ရုန္းထႏိုင္ခဲ့တယ္ ကၽြန္ေတာ္ဟာ ထူးခၽြန္ထက္ၿမတ္သူတစ္ေယာက္ Genius တစ္ေယာက္ မဟုတ္ပါဘူး ဒါေပမယ့္ အေမ့လက္ကိုတြဲၿပီး ကၽြန္ေတာ္ဟာ အရွံဳးမေပးသူ ဒူးမေထာက္သူတစ္ေယာက္ၿဖစ္လာခဲ့ပါတယ္ ကၽြန္ေတာ္က်ရွံဳးေနခ်ိန္ အားနည္းေနခ်ိန္မ်ိဳးမွာ အေမ့ရဲ႕ေႏြးေထြးတဲ့လက္အစံုဟာ ကၽြန္ေတာ္အတြက္ခြန္အားသစ္ေတြေမြးဖြားလာေစပါတယ္ အေမသာသူ႕လက္ေတြနဲ႕တြဲမေခၚခဲ့ယင္ ကၽြန္ေတာ္ဟာဒီအခိ်န္ထိ လူ႕ဘဝရဲ႕ခါးသီးတဲ့လမ္းေတြအေပၚမွာ ေလ်ွာက္ေနႏိုင္မွာမဟုတ္ပါဘူး
အခုေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္အလွည့္ အေမ့လက္ကိုကၽြန္ေတာ္တြဲထားတယ္
အေမ..အေမလဲမက်ေအာင္ကၽြန္ေတာ္တြဲသြားမယ္ တစ္သက္လံုး....
ရဲရဲၾကီးယံုၾကည္လိုက္ပါ အေမ....အေမ့နားမွာကၽြန္ေတာ္အၿမဲရွိေနမယ္
အေမ..ကၽြန္ေတာ္ဟာ အေမ့အတြက္ ခြန္အားၿဖစ္ေစရမယ္...
ကၽြန္ေတာ့္လက္ကို ရဲရဲၾကီးဆုပ္ကိုင္ထားလိုက္ပါ အေမရယ္.....။
(အေမနဲ႕အဘိုးကို ကၽြန္ေတာ္ဒီေနရာကေနကန္ေတာ့လိုက္ပါတယ္..။)
