(၁)
တစ္ေန႕ေသာေႏြလည္ညတစ္ညမွာေမာင္စေနဟူအမည္နာမရွိေလေသာ ထိုသေကာင့္သားသည္
ငွက္ဖ်ားေရာဂါႏွိပ္စက္ေလၿပီးသကာလ အဖ်ားငယ္ထိပ္တက္ၿပီးလွ်င္ သတိကင္းမဲ့၍ ေမ့ေၿမာၿခင္းသို႕ေရာက္ေလ၏
“ေဟ့ေကာင္ ငစေန ထ ထ”
“အိပ္လို႕မဝေသးဘူးဗ်ာ ေနဦး ေနာက္ထပ္ ၁၅ မိနစ္ေလာက္ေနမွလာႏိွဳး”
“ေအာင္မာ လူဝါးဝလို႕ မ်က္စိကိုဖြင့္ၿပီး ငါဘယ္သူမ်ားလဲလို႕ၾကည့္စမ္းပါဦး”
“အာ ေတာ္ေတာ္ရွဳပ္တဲ့လူပဲဗ်ာ ဘယ္သူလဲ”
ဟိုက္ ဘယ္ႏွယ့္လူလဲဗ်ာ ဆိုးလိုက္တဲ့ရုပ္ မ်က္ကြင္းေဟာက္ပတ္ အရိုးေငါေငါထေနတဲ့မ်က္ခြက္ ပိန္လိမ္ၿပီး
နံရိုးအၿပိဳင္းၿပိဳင္းနဲ႕Bodyက ေဗလုဝနဲ႕နင္လားငါလား ေစာင္ၾကီးကလဲေခါင္းၿမီးၿခံဳလို႕ လက္ထဲကလဲ တုတ္ေကာက္တစ္ေခ်ာင္းနဲ႕
“ေနစမ္းပါဦး ခင္ဗ်ားကို က်ဳပ္တစ္ခါမွလဲမၿမင္ဖူးပါကလား ဘယ္သူတုန္းဗ် အလွဴခံလား လူၾကီးေတြမရွိဘူး ေနာက္မွလာခဲ့”
“ေအာင္မာ ေအာင္မာ ေအး မသိယင္မွတ္ထား ေသမင္းဆိုတာငါပဲကြ”
“အမ္....ဘာရယ္..ဘယ္..ဘယ္လို ခင္ဗ်ားက ေသ..ေသမင္း ဟုတ္လား”
“ေအး သိပ္ဟုတ္တာေပါ့ကြ မင္းအခုေသၿပီ လာ ငါနဲ႕လိုက္ခဲ့”
“အာ မလိုက္ပါဘူး ဘာလို႕လိုက္ရမွာလဲ သြား သြား မလာနဲ႕ မလိုက္ဘူး”
“အမယ္ ဒီလိုလုပ္လို႕ရမလားကြ ေအး ေလာကမွာမေသတဲ့လူမရွိဘူး အေႏွးနဲ႕အၿမန္ေသမွာပဲ လာလိုက္ခဲ့”
“ကၽြန္ေတာ္ကလူေကာင္းေလးပါဗ်ာ အသက္ကလဲငယ္ငယ္ေလးရွိေသးတာ မိန္းမေတာင္မရေသးဘူး
လိမၼာပါတယ္ဦးေလးၾကီးရယ္ မလိုက္ပါရေစနဲ႕ေနာ္ ေနာ္ ဦးေလးၾကီး ေနာ္ အဟဲ အေနာ္ ဘီယာလိုက္တိုက္မယ္ေလ ေနာ္”
“ေအာင္မာ ရာရာစစ ေသမင္းကိုမ်ား လာဘ္လာထိုးေနတယ္ မရဘူး လာခဲ့ စခမ္းေရာက္မွရွင္း အဲေလ ယမမင္းေရွ႕ေရာက္မွရွင္း”
“အား အမယ္ေလး ကယ္ၾကပါဦးဗ်ာ”
ေမာင္စေနရဲ႕ေအာ္သံဟာ လည္ေခ်ာင္းဝမွာဆို႕နစ္ေပ်ာက္ကြယ္သြားပါတယ္
ဒီေနာက္မွာေတာ့ ေလာကၾကီးတစ္ခုလံုးအေမွာင္အတိဖံုးလို႕
တစ္ခါတေလ ညည္းသံေတြၾကားလိုက္ တစ္ခါတစ္ေလ ရယ္သံေတြၾကားလိုက္ တစ္ခါတစ္ေလ ငိုသံေတြၾကားလိုက္
သိတစ္ခ်က္ မသိတစ္ခ်က္ ေၾသာ္ ဘယ့္ႏွာပါလိမ့္...။
(၂)
“ဗ်ိဳ႕ ေသမင္းငနာၾကီး မေရာက္ေသးဘူးလားဗ် ၾကာၾကာလွၿပီ”
“ေဟ ဘယ္လိုၿဖစ္သြားတာလဲ ဦးေလးၾကီးမဟုတ္ေတာ့ဘူးလားဟ”
“ဟြန္း ခင္ဗ်ားက အထူအပါးမွနားမလည္ ညိွလို႕မွမရတာ ခင္ဗ်ားကို ေစတနာပ်က္သြားၿပီ ငနာၾကီရဲ႕..
ကဲ ေၿပာစမ္းပါ မေရာက္ေသးဘူလား”
“ေအး ေရာက္ေတာ့မွာပါကြာ လမ္းနည္းနည္းပိတ္ေနလို႕ ေနာက္ၿပီး ခ်ိဳင့္ခြက္ေတြေရွာင္ေမာင္းေနရလို႕”
“အန္ ငရဲၿပည္သြားတဲ့လမ္းမွာလဲ ခ်ိဳင့္ခြက္ေတြရွိတာပဲလားဗ် အံ့ၾသကုန္ဖြယ္ရာပဲဗ်ာ”
“အမယ္ မအံ့ၾသနဲ႕ေဟ့ ငရဲၿပည္သြားတဲ့လမ္းက အယင္ကေတာ့ ေကာင္းသကြ
အခုက်ေတာ့ ငရဲၿပည္ကေနရာေရႊ႕ထားတာမၾကာေသးေတာ့..”
“အယ္ ငရဲၿပည္ကေနရာေရႊ႕ေသးတယ္လား”
“ေဟ့ေကာင္ စကားကိုၿဖတ္ၿဖတ္မေၿပာစမ္းပါနဲ႕”
“ဟုတ္ကဲ့ ဟုတ္ကဲ့”
“ေအး ငရဲၿပည္က ဘယ္ကိုေနရာေရႊ႕သလဲ မင္းသိရဲ႕လား”
“ဘယ္သိမလဲဗ် ေၿပာစမ္းပါဦး”
“ေအး ငရဲၿပည္ေနရာေရႊ႕လိုက္တာကေတာ့ မင္းတို႕ၿမန္မာၿပည္ေအာက္ပဲကြ”
“ဟင္ ဘယ္လိုၿဖစ္လို႕တုန္းဗ်”
“ေအး မွတ္ထား ငရဲၿပည္ဆိုတာ အကုသိုလ္အမ်ားဆံုးလူေတြေနတဲ႕ေနရာနဲ႕ အနီးဆံုးမွာရွိတာမ်ိဳးကြ”
“လမ္းစရိတ္သက္သာေအာင္လို႕လား”
“ေအးေပါ့ကြ အာ...ဘာေတြေလွ်ာက္ေၿပာေနတာလဲ အကုသိုလ္မ်ားတဲ့လူေတြကို ငရဲကိုတစ္ခါတည္းဆြဲခ်လို႕ရေအာင္လို႕
သူတို႕နဲ႕အနီးဆံုးေနရာကို လိုက္ေရႊ႕ရတာကြ အယင္က အာဖဂန္နစၥတန္ေအာက္မွာရွိတာ အခုေတာ့ မင္းတို႕ႏိုင္ငံက
အကုသိုလ္ၿပဳသူမ်ားစာရင္းမွာ နံပတ္တစ္ ၿပိဳင္ဘက္မရွိဗိုလ္စြဲသြားလို႕ ငါတို႕လဲလိုက္ေၿပာင္းရေတာ့တာပဲကြ”
“ဟမ္ မၿဖစ္ႏိုင္တာ က်ဳပ္တို႕ႏိုင္ငံကလူေတြက အလြန္သိမ္ေမြ႕တာ အားနည္းသူဆိုကူညီတတ္တယ္ဗ်ာ
ဘုရားတရားလဲၿမဲတယ္ အလွဴအတမ္းဆိုလဲရက္ေရာ ႏိုင္ငံအစိုးရဆိုလဲ မင္းက်င့္တရား ၁၀ပါးနဲ႕အညီ..”
“ေဟ့ေကာင္ အိပ္မက္ေတြမက္ၿပီး မင္းမမီလိုက္တဲ့ ေရွးပေဝသဏီကဟာေတြ ေလွ်ာက္ေၿပာမေနနဲ႕”
“မဟုတ္ဘူးေလ စာေတြထဲမွာေတာ့ အဲလိုပဲဖတ္ရတာပဲ ဟာပဲကို”
“ေတာ္ တန္ တိတ္ အေၾကာ္ပန္းကန္ဖိတ္..အဲေလ ေတာ္ ဘာသိမ္ေမြ႕တာလဲ အသက္ေလးငါးႏွစ္ကေလးေတြကအစ
ရပ္ကြက္ထဲပတ္ၿပီး မိုးမႊန္ေအာင္ဆဲဆိုေနတာ မိဘေတြကလဲဆဲ သားသမီးကလဲဆဲ ဒါလားသိမ္ေမြ႕တာ”
“အဲဒါကေလ ဟိုဟာကေလ”
“ေတာ္ အားနည္းသူဆိုကူညီတယ္ဟုတ္လား ဟား ဟား ဟား ရယ္ရလြန္းလို႕အူေတာင္နာတယ္
မင္းတို႕ဆီမွာမုန္တိုင္းေတြၿဖစ္လို႕ မင္းတို႕လူေတြ ေသေၾကပ်က္စီး ဆင္းရဲမြဲေတ ငတ္ၿပတ္ေနေတာ့ ဘယ္မွာလဲ
လံုေလာက္တဲ့အကူအညီ ဟမ္..ဘယ္မွာလဲ အားနည္းသူကိုကူညီတယ္ဆို ေဟ ဘယ္မွာလဲကြ
မကူညီတဲ့အၿပင္စာနာၿပီးလာကူညီၾကတဲ့ လူစိမ္းေတြကို ေႏွာက္ယွက္ဟယ္ၿပဳဟယ္နဲ႕ ဟမ္ အဲဒါလားကူညီတာ”
“ဒါကေတာ့ဒီလိုရွိပါတယ္ ဟိုဟာကေတာ့ဟိုလိုရွိ”
“ေတာ္ မၾကားခ်င္ဘူး ဘာရယ္ ဘုရားတရားၿမဲတယ္ဟုတ္လား ေအး မနက္မိုးလင္းတာနဲ႕ ခုနစ္အိမ္ၾကားရွစ္အိမ္ၾကား
ဘုရားစာေတြေအာ္ ပရိတ္ေတြရႊတ္ တစ္ခါတစ္ေလ ဘုရားစာရြတ္ေနယင္းက ကေလးေတြကိုေအာ္လားေအာ္ရဲ႕
ေယာကၤ်ားကိုဆဲလားဆဲရဲ႕ ၿပီးယင္ အို ေတာင္းလိုက္တဲ့ဆုေတြ လူခ်မ္းသာ နတ္ခ်မ္းသာ ၿဗဟၼာခ်မ္းသာ အသက္ရွည္ အဆင္းလွ
ေအာင္မေလးစံုေနတာပဲ ၿပီးေတာ့လဲ အရက္ေလးေသာက္လိုက္ ဖဲေလးရိုက္လိုက္ မိန္းမေလးရွဳပ္လိုက္ ေနာက္မီးလင္းလိုက္
ခိုးလိုက္ ဝွက္လိုက္ သတ္လိုက္ၿဖတ္လိုက္ ဘုရား တရား သံဃာေတြကိုဆိုလဲ ရိုေသရမွန္းမသိ ၿပစ္မွားလိုက္ၾကတာ ဒါလား
ဘုရားတရားၿမဲတာ ေဟ ေၿပာစမ္းပါဦး”
“ဒါကေတာ့..”
“ေတာ္ တန္ တိတ္”
“လာၿပန္ၿပီ ေတာ္တန္တိတ္ သူပဲေၿပာဆိုၿပီးေတာ့”
“ဘာကြ ေသမင္းကိုရြဲ႕တာလား ေနဦး စကားေၿပာတာမၿပီးေသးဘူး ဘာလဲ ႏိုင္ငံအစိုးရကမင္းက်င့္တရား၁၀ပါးနဲ႕အညီ
အုပ္ခ်ဳပ္တာဟုတ္လား..အဲ အဲဒါကေတာ့ ေသမင္းအတြက္ေရွာ့ရွိတယ္ ေဟာ ငရဲၿပည္ကိုေရာက္ၿပီ”
“ဟင္ သူေရာက္ခ်င္ေတာ့လဲ ၿမန္လိုက္တာ ေသမင္း ခုနဟာဆက္ေၿပာဦးေလ မင္းက်င့္တရား၁၀ပါးနဲ႕အညီဘာၿဖစ္လဲ”
“ေဟ့ေကာင္ မရွည္နဲ႕ ငါေရာက္ၿပီဆိုေရာက္ၿပီေပါ့ ေတာ္ တန္ တိတ္”
“ထားပါေတာ့ဗ်ာ ခင္ဗ်ားလက္ထဲက ေသးခြက္ပဲ သြန္လိုသြန္ ေမွာက္လိုေမွာက္”
“ေဝါ့ ထြီ ငါကေသးခြက္ၾကီးကိုင္ၿပီးဘာလုပ္ရမွာတုန္း ေတာ္ ယမမင္းေရွ႕ကိုဝင္မယ္”
“ဒါနဲ႕ ေသမင္း ငရဲၿပည္ကလဲေမွာင္လိုက္တာဗ်ာ ဘာလဲ မီးပ်က္ေနတယ္လား”
“ေအးကြ ဒီေန႕မီးပ်က္မဲ့အလွည့္..အာ..ဘာေတြေလွ်ာက္ေၿပာေနတာလဲ ငရဲၿပည္ဆိုတာ ဒီလိုပဲေမွာင္တယ္ကြ
မင္းရုပ္ရွင္ထဲမွာမၾကည့္ဖူးဘူးလား”
“အမ္ ဂလိုလား ၾကည့္ဖူးဘူးဗ်”
“လာ လာ ယမမင္းေရွ႕ဝင္မယ္ မ်က္ႏွာပိုးသတ္”
သနားစရာေမာင္စေနခမ်ာ ေသမင္းေခၚရာေနာက္သို႕ မ်က္ႏွာေလးဇီးရြက္ေလာက္ႏွင့္
ေခါင္းငိုက္စိုက္ခ်လို႕လိုက္သြားရွာပါေတာ့တယ္
(အဟင့္ ရႊတ္ ဖတ္)
(ေသမင္း “ေဝါ့ ေတနာေလး နင့္ႏွပ္ေခ်းေတြ ငါ့လာစင္ေနၿပီ”)
(၃)
“ေၿပာစမ္း နာမည္”
“ေမာင္စေနပါခင္ညာ”
“အသက္”
“၂၄ႏွစ္ ၄လနဲ႕ ၁၇ရက္ပါခင္ညာ”
“မင္းဒီကိုဘာလို႕ေရာက္လာလဲ သိရဲ႕လားကြ ေဟ”
“ဟုတ္ ဒီကဦးေလးၾကီး ဖရီးပို႕ေပးလို႕ အလည္လိုက္တာပါခင္ညာ အခု လည္ခ်င္ေတာ့ဘူး ၿပန္ေတာ့မယ္ ယမမင္းေရ ဘိုင့္ဘိုင့္”
“ေအာင္မာ ေဟ့ ငရဲထိန္းေတြ ဒီေကာင့္ကိုခ်ဳပ္ထားစမ္း ဘာလဲ ရူးသလို ေပါသလိုနဲ႕”
“အဟီး အန္ကယ္ေခ်ာေခ်ာၾကီးကလဲ အလကားခ်တာပါဗ် အဲေလ စတာပါဗ်”
“ေအာင္မာ မခန္႕ေလးစားနဲ႕ ေတာ္ တန္ တိတ္”
“အာ..လာၿပန္ပဟ သူလဲ ေတာ္တန္တိတ္ပဲ”
“ေတာ္ၿပီ ငါေမးတာေၿဖ လွ်ာမရွည္နဲ႕ အသက္မရွဴနဲ႕ အီးမေပါက္နဲ႕ နာရြက္မခတ္နဲ႕”
“အီး စက္ရက္တယ္ အဲေလ ရက္စက္တယ္”
“ေအး မင္းဒီကိုေရာက္လာတာ အကုသိုလ္မ်ားလို႕ပဲကြ”
“ဟာ မၿဖစ္ႏိုင္တာ ကၽြန္ေတာ္လိုလူေကာင္းသူေကာင္းေလးက အကုသိုလ္မမ်ားပါဘူးဗ်ာ မတရားမစြပ္စြဲနဲ႕”
“ဟား ဟား မင္းကဝန္မခံဘူေပါ့ ေအး မင္းကို ငါပဲေၿပာၿပရေသးတာေပါ့ ေအး မင္းလူ႕ဘဝမွာတုန္းက ေဆးရံုမွာ
ဆင္းရဲတဲ့လူနာေတြကို ေဆးဝါးအၿပည့္အစံုသံုးၿပီး မကုဘူး ေနာက္ၿပီး Expired ၿဖစ္ၿပီးသားေဆးေတြေပးတယ္ ကဲ
ရွင္းႏိုင္ယင္ရွင္း”
“ေၾသာ္ ဒါက နားလည္မွဳလြဲတာပါခင္ညာ အေနာ္တို႕ေဆးရံုမွာ ဆင္းရဲတဲ့လူနာကမ်ားတယ္ဗ် အဲေတာ့ဆရာဝန္ၾကီးေတြက
FOC (free of charge) ေပးလိုက္ဆိုၿပီးေၿပာတယ္ခင္ည”
“ေအးေလ ဒါေကာင္းတာပဲ ေပးသင့္တာေပါ့”
“ေပးတာေတာ့ဟုတ္ပါတယ္ ဒါေပမယ့္တကယ္တမ္းအဲဒီအတြက္ေခါင္းပူရတာက အေနာ္တို႕ ခ်ာဝန္ေလးေတြခင္ည”
“ေဟ့ေကာင္ စကားကိုပီေအာင္ေၿပာ ဘာလဲ ခ်ာဝန္”
“ေၾသာ္ အဲ ဆရာဝန္ေလးေတြလို႕ေၿပာတာပါခင္ညာ အဲ ဘယ္ေရာက္သြားပါလိမ့္ ေအာ္ သိဘီ အဲလိုမ်ိဳး FOC ေပးရမယ္ဆိုလို႕
အၾကီးေတြဆီကေတာင္းယင္ ဟိုလူ႕လႊဲခ် ဒီလူ႕လႊဲခ်နဲ႕ ေဘာလီေဘာပုတ္ၾကတယ္ဗ်”
“မင္းတို႕ဆရာဝန္ေတြက ေဆးရံုမွာ ေဘာလီေဘာပုတ္တယ္ ဟုတ္လား”
“ေၾသာ္ ေဝးပါ့ ေခါင္းေရွာင္တာေၿပာတာဗ်”
“ေၾသာ္ ေအးေအး ဆက္ေၿပာ”
“အဲဒီအခါက်ယင္အေနာ္တို႕မွာ အၿမွဳပ္ထြက္မတတ္ ဟိုလူ႕အပူကပ္ရ ဒီလူ႕အပူကပ္ရနဲ႕ ေဆးဗီရိုေတြေမႊရနဲ႕
ဖတ္ဖတ္ကိုေမာေနတာပဲ သိပ္ေစ်းမၾကီးတာမ်ိဳးက်ေတာ့လဲ အိမ္ကေပးတဲ့မုန္႕ဖိုးထဲက ဖဲ့ၿပီး အိပ္စိုက္ေပါ့ ကဲဒီေတာ့
တစ္ခါတစ္ေလက်ေတာ့လဲ နဲနဲလစ္ဟင္းတာမ်ိဳးေလးေတြ ေဆးဝါးအၿပည့္အဝမသံုးလိုက္ႏိုင္တာေတြရွိတာေပါ့ဗ်ာ”
“ေအး ဟုတ္ပါၿပီ ဒါနဲ႕ Expired ေဆးေတြသံုးတာက်ေတာ့ေရာ ဘယ္လိုၿဖစ္ရတာတုန္း”
“ဒါကဒီလိုဗ် ေဆးရံုမွာက စည္းကမ္းတစ္ခုရွိတယ္ ေဆးေတြအသစ္ေရာက္ၿပီဆို FA(First Assistant)ဆရာဝန္ၾကီးက
သိမ္းထားတယ္ Expired ၿဖစ္ၿပီဆိုမွထုတ္ေပးတယ္ေလ သူ႕ခမ်ာလဲေစတနာနဲ႕ခ်န္ထားတာထင္ပါတယ္ခင္ည တစ္ခ်ို႕
လူနာေတြအတြက္ဆိုယင္ေတာ့ အေကာင္းဆံုး အသစ္ဆံုး အစြမ္းအထက္ဆံုး ေဆးဝါးေတြ အခမဲ့သံုးေပးပါတယ္ဗ်”
“ဘာကြ လူနာအခ်င္းခ်င္း ဘာလို႕ခြဲၿခားခြဲၿခားလုပ္တာလဲ”
“ေၾသာ္ ယမမင္းၾကီးကလဲ မတူဘူးေလ ဟိုက ရိုးရိုးလူနာ ဟဲ ဟဲ ဟိုက လူၾကီးတို႕ သူမတို႔ေလ ဟဲ ဟဲ
ေဘာေပါက္..အဲေလ သေဘာေပါက္တယ္မဟုတ္လား”
“ေအးကြ မင္းေၿပာေတ့လဲဟုတ္သလိုလိုပဲကြ ဟိုက လူၾကီးတို႕ ဘာလဲ သူမတို႕ ေအးေအး လူၾကီးကိုရိုေသတာ ေကာင္းပါတယ္
ေကာင္းပါတယ္ေလ ဒါေပမယ့္ မင္းကအလွဴဒါနလဲ မလုပ္ပါလားကြ သူမ်ားေတြဆိုၾကည့္စမ္း လွဴလိုက္ၾကတာ
သီရိသုဓၶမဘာညာကြိကြ ဘြဲ႕ေတြဘာေတြေတာင္ရလို႕ မင္းတို႕နဲ႕မ်ားကြာပ”
“အ ဟင့္ ဟင့္ အီး ဟီး ဟီး ၿဗဲ”
“ဟာ ေဟ့ေကာင္ ဘာလို႕ အသံၿပဲၾကီးနဲ႕ထငိုေနတာလဲကြ”
“ကိုယ့္ ဘဝကိုကိုယ္ သနားလြန္းလို႕ အီးဟီး မတားနဲ႕ မရဘူး ငိုမွာပဲ အီးဟီးဟီး”
“အာ ေဟ့ေကာင္ေတာ္ေတာ့ မေတာ္ယင္ ငါ တင္းပုတ္နဲ႕ထထုလိုက္မယ္ေနာ္”
“အိ ငိုတာေတာင္ေကာင္းေကာင္းမငိုရဘူး ေအာင္မေလးေနာ္”
“ေနစမ္းပါဦး မင္းကဘာလို႕ငိုရတာတုန္း”
“ေၾသာ္ ဒီလိုပါခင္ညာ အေနာ္တို႕ဆရာဝန္ေတြခမ်ာ တစ္လ တစ္လကိုမွ ရွစ္ေသာင္းပဲရပါတယ္ခင္ညာ”
“ဘာ ရွစ္ေသာင္းေတာင္ရတယ္ ဟုတ္လား တစ္ေဒၚလာရွစ္က်ပ္ ဆိုေတာ့ ဟာ ေဒၚလာတစ္ေထာင္ေတာင္ရတာပဲကြ”
“ဘာေတြေလွ်ာက္ေၿပာေနတာလဲ ဘာ တစ္ေဒၚလာ ရွစ္က်ပ္လဲ ရူးေနလား ႏွမ္းေနလား ဦးေႏွာက္မွမွန္ရဲ႕လား”
“မင္းကလဲကြာ အဲေလာက္ၾကီးေတာ့မေၿပာပါနဲ႕ ငါက ယမမင္းေလကြာ”
“ဘာယမမင္း ဘာယမမင္းလဲ နားမလည္ဘူး က်န္တာေၿပာခ်င္တာေၿပာ ဒါမ်ိဳးကိစၥမွာေတာ့ လာမေဖာနဲ႕ ခင္ဗ်ားရွစ္ေသာင္းက
စားဖို႕ေတာင္မေလာက္ဘူး ဘက္စ္ကားခေတာင္မေလာက္ဘူး နားလည္လား ပိုက္ဆံလွဴစရာမရွိလို႕ ရွိတဲ့ေသြးလွဴတုန္းက
ခင္ဗ်ားဘယ္နားသြားအိပ္ေနသလဲ ေသနာက်ရဲ႕”
“မင္းကလဲ စိတ္ထိန္းပါကြာ ေအးပါ ေအးပါ မင္း ေသြးလွဴဘူးတယ္ဆိုေတာ့လဲ ငါေလွ်ာ့ေပါ့စဥ္းစားေပးမွာေပါ့ကြာ”
“ဟင္း စိတ္ၾကီးတယ္ေနာ္ လာမဆြနဲ႕ အၾကိတ္ခံရမယ္”
“ေအာင္မာ လူဝါးဝလို႕ ယမမင္းကိုမ်ား ဟိန္းလားေဟာက္လားနဲ႕ ေတာ္ တန္ တိတ္”
“အဟီး ေၾကာက္ေနတယ္မွတ္လို႕ ၿဖဲေၿခာက္ၾကည့္တာပါခင္ညာ ေဗြမယူပါနဲ႕ေနာ္”
“ေအး ရွိေစေတာ့ ရွိေစေတာ့ ေအး မင္းကိုအခြင့္အေရးတစ္ခုေပးမယ္ကြယ္ မင္းလူ႕ဘဝတုန္းက
ဘာေကာင္းမွဳကုသိုလ္လုပ္ဖူးလဲေၿပာစမ္း”
“ဟား ဟုတ္ၿပီ အေနာ္ ကိုရင္ႏွစ္ခါ ဘုန္းၾကီးတစ္ခါဝတ္ဖူးတယ္ ေနာက္ၿပီး ေရႊတိဂံုဘုရားေပၚမွာ
ဘုရားဖူးေတြကိုအေဖ်ာ္ရည္ကပ္ဖူးတယ္ ေနာက္ၿပီး..”
“ဟိုး ဟိုး ဟိုးထား ရၿပီ ေတာ္ၿပီ မင္းလူ႔ၿပည္ၿပန္ေတာ့”
“အန္ တကယ္လား တကယ္ၿပန္ရမွာလား”
“ဘာလဲ မင္းကမၿပန္ခ်င္ဘူလား”
“မ..ဟုတ္ပါဘူး ဟီး ဟီး မင္တက္သြားလို႕ ၿပန္မယ္ ၿပန္မယ္ အခုၿပန္မယ္”
“ေနဦး”
“အာ ယမမင္းဆိုတာေၿပာၿပီးစကားတည္ရတယ္ေနာ္ မညစ္နဲ႕”
“ေအာင္မာ မင္းက ငါ့ကိုမ်ား ေအး မင္းမၿပန္ခင္ ေသမင္းကမင္းကို ငရဲၿပည္ကိုေလ်ွာက္ၿပေပးလိမ့္မယ္ ေသခ်ာလိုက္ၾကည့္
လူ႕ၿပည္ၿပန္ေရာက္ယင္ ေကာင္းမွဳကုသိုလ္ရသေလာက္ရွာ ဒါန သီလ ဘာဝနာမေမ့နဲ႕ ၾကားလား”
“ဟုတ္ကဲ့ပါခင္ညာ”
“ေသမင္းေရ ေမာင္မင္း ဒီငနာေလးကိုလိုက္ၿပလုိက္ပါ”
“ေကာင္းပါၿပီယမမင္းခင္ဗ်ား ကၽြန္ေတာ္မ်ိဳးလိုက္ၿပေပးလိုက္ပါ့မယ္ လာ ငစေန သြားမယ္”
ဒီတစ္ခါေတာ့ ေမာင္စေနတစ္ေယာက္ အလာတုန္းကလိုမဟုတ္ ရင္ေမာ့ေခါင္းေကာ့လို႕ အဲေလ..ရင္ေကာ့ေခါင္းေမာ့လို႕
ေသမင္းေခၚရာေနာက္သို႕ တစ္ေကာက္ေကာက္လိုက္ပါေတာ့၏
(၄)
“ေသမင္းေရ ဒီမွာမာဆတ္တို႕ ကာရာအိုေကတို႕ရွိဘူးလား ဝင္ႏွပ္ရေအာင္ေလ”
“ေအာင္မာ ငရျဲပည္ပါဆို ရွိမလားဟ ေတာ္ ၿမန္ၿမန္လာ”
“ဟုတ္”
တစ္ေနရာအေရာက္မွာေတာ့ ပါးစပ္ထဲ သံရည္ပူအေလာင္းခံရၿပီး ေက်ာကုန္းကို တင္းပုတ္ႏွင့္အထုခံေနရေသာ
ငရဲသားမ်ားကိုေတြ႕ရသည္
“ေအး ဒါက သူတို႕လူ႕ဘဝတုန္းက လာဘ္ေတြစား မုသာဝါဒေတြက်ဴးလြန္ မ်က္စိမွိတ္ နားပိတ္ၿပီး
မ်က္ႏွာေၿပာင္အလြန္တိုက္တဲ့ေကာင္ေတြေပါ့ကြာ”
“ေၾသာ္ ဟိုလူၾကီးၿမင္ဖူးသလိုရွိပါတယ္မွတ္တာ စာနယ္ဇင္းေတြအင္တာဗ်ဴးယင္ က်က္သေရမရွိတဲ့ရုပ္နဲ႕
အိပ္ငိုက္ေနတတ္တဲ့ပုဂၢိဳလ္ၾကီးပဲ”
“ေအး သိပ္ဟုတ္တာေပါ့ကြာ သူ႕အကုသိုလ္ေၾကာင့္ဒီလိုခံေနရတာေပါ့”
ဒီလိုနဲ႕ဆက္ေလွ်ာက္ တစ္ေနရာအေရာက္မွာေတာ့ ငရဲသားႏွစ္ေကာင္ တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္ တင္းပုတ္နဲ႕ သဲၾကီးမဲၾကီး
ထုႏွက္ ထြက္လာတဲ့ ေသြးေတြ ၿပည္ပုတ္ေတြကို အလုအယက္စားလို႕ ေဝါ့ ေမာင္စေနေတာင္ ပ်ိဳ႕အန္ခ်င္သလိုၿဖစ္လာပါသည္
“ေသမင္း ဒီေကာင္ေတြက ဘာလို႕ရန္ၿဖစ္ေနၾကတာလဲဗ်”
“ေၾသာ္အဲဒါက မုန္းတိုင္းခံဒုကၡသည္ေတြအတြက္ သူမ်ားလွဴထားတဲ့အလွဴပစၥည္းေတြကို ၾကားကၿဖတ္အုပ္တဲ့ေကာင္ေတြေပါ့ကြာ
လူဘဝမွာထဲက အေဝမတည့္တဲ့ေကာင္ေတြဆိုေတာ့ အခုလဲ တစ္ေယာက္နဲ႕တစ္ေယာက္ သူ႕ေၾကာင့္ ငါ့ေၾကာင့္နဲ႕
သတ္ေနၾကတာေပါ့ကြာ”
“ေၾသာ္ ဒုကၡ ဒုကၡ”
ေနာက္တစ္ေနရာအေရာက္မွာေတာ့ ဆူးေတြ အဆိပ္ပင္ေတြနဲ႕ ၿပည့္ႏွက္ေနတဲ့ ၁၀ေပပတ္လည္မရွိတရွိ အခန္းေလးေတြ
အဲဒီအခန္းငယ္ေလးေတြထဲမွာ ငရဲမီးေတြ သံရည္ပူေတြကလဲအဆက္မၿပတ္ပန္းထြက္လို႕
အခန္းဝမွာလဲ အရပ္ ၉ ေပေလာက္ရွိမယ့္ အသားနီစပ္စပ္ ငရဲထိန္းၾကီးေတြက ၿမေနေအာင္ခ်ြန္ထက္ေနတဲ့လွံလိုမ်ိဳးလက္နက္ေတြနဲ႕
ခါးမွာလဲ သံၾကာပြတ္ေတြ တုတ္ေတြ သံေခ်ာင္းေတြ..
“အဲဒီငရဲထိန္းေတြက ကင္ေပတိုင္ဘဝကလာတဲ့ေကာင္ေတြေလ ဒီငရဲအတြက္သီးသန္႕တာဝန္ေပးထားတာ”
“ေၾသာ္ တယ္ဟုတ္ပါလား ဒါနဲ႕ က်ခံရမယ့္ ငရဲသားလဲမေတြ႕ပါကလားဗ်”
“ေအး က်ခံရမယ့္ ငရဲသားက မလာေသးဘူး ဒီေကာင္ေတြက ဘုရားကိုလဲေစာ္ကား တရားကိုလဲေစာ္ကား
သံဃာကိုလဲေစာ္ကာရံုမက သတ္ၿဖတ္ အမွန္တရားကိုမ်က္ကြယ္ၿပဳ ၿပည္သူလူထုရဲ႕ပစၥည္းဥစၥာေတြ အခြင့္အေရးေတြကို
မတရားသၿဖင့္ဖ်က္စီး သိမ္ပိုက္ သူမ်ားသားပ်ိုသမီးပ်ိဳေတြကိုဖ်က္စီးေစာ္ကား ယုတ္မာေကာက္က်စ္တဲ့ေကာင္ေတြ ေခြးေလာက္မွ
တန္ဖိုးမရွိတဲ့ေကာင္ေတြေပါ့ကြာ ေအး ယမမင္းက ဒီေကာင္ေတြကို ထိုက္တန္အၿပစ္ဒဏ္ေပးဖို႕ ဒီငရဲခန္းေတြကို
စနစ္တက်တည္ေဆာက္ထားတာပဲ သိပ္မၾကာခင္ အသံုးၿပဳလို႕ရေတာ့မွာ အဲဒီအခါက်ယင္ ဟိုအကုသိုလ္ေကာင္ေတြကို ငါကိုယ္တိုင္
ဂုတ္ကေနဆြဲခ်မယ္”
“ေကာင္းတယ္ ဒီလိုေကာင္မ်ိဳးေတြ ဒီလိုပဲဇာတ္သိမ္းရမွာေပါ့ ေကာင္းတယ္”
“ေအး ေမာင္စေနေရ မင္းကို ဒီေလာက္ပဲလိုက္ၿပေတာ့မယ္ကြာ မင္းလဲလူ႕ၿပည္ၿပန္ေရာက္တဲ့အခါ
ေကာင္းမွဳကုသိုလ္လုပ္ဖို႕အၿမဲသတိရွိေနပါ ဒါန သီလ ဘာဝနာမၿပတ္ပါနဲ႕ သူမ်ားေတြကိုလဲ ေကာင္းမွဳကုသိုလ္ၿပဳဖို႕ တိုက္တြန္းပါ
ေမ့ေနယင္သတိေပးပါ ၾကားလား”
“ေကာင္းပါၿပီဗ်ာ ခင္ဗ်ားေၿပာတဲ့အတိုင္ ကၽြန္ေတာ္လိုက္နာပါ့မယ္”
“ေအး မင္းအခုေတာ့ ေသေန႕မေစေသးလို႕ မေသေသးဘူး ဒါေပမယ့္ လူ႕ဘဝဆိုတာခဏေလးပဲ အသက္ရွင္တုန္း လူၿဖစ္တုန္း
ဗုဒၶသာသနာနဲ႕ၾကံဳခိုက္ အခ်ိန္ကို အက်ိဳးရွိရွိသံုးပါ မင္းေသေန႕ေစ႕တဲ့တစ္ေန႕ ၿပန္ေတြ႕ၾကတာေပါ့ကြာ ကဲသြားေတာ့”
“အား.....”
ေသမင္းဟာ ေၿပာေၿပာဆိုဆို ေမာင္စေနရဲ႕ရင္ဘတ္ကို သူ႕လက္နဲ႕တြန္းလိုက္တယ္ဆိုယင္ပဲ
ေလၿပင္းတစ္ခ်က္တိုက္ခ်လိုက္သလိုခံစားလိုက္ရၿပီးေနာက္မွာေတာ့ ေလာကၾကီးတစ္ခုလံုးအေမွာင္အတိက်လို႕...။
(၅)
“ေရ...ေရေပးပါ ေရငတ္တယ္”
“ဟယ္ သားေလး သတိရလာၿပီေတာ့ အေဖၾကီးေရ ဒီမွာ သားေလးသတိရလာၿပီေတာ့ သားေလး ဘယ္လိုေနေသးလဲ
ဝမ္းသာလိုက္တာ သားေလးရယ္”
“အေမ ေရတိုက္ပါ ေရငတ္တယ္”
“ဒီမွာ ေရာ့သားေလး ေသာက္လိုက္ ေၿဖးေၿဖးေသာက္”
ေသရြာၿပန္ေမာင္စေနဟာ သူ႕အေမေပးတဲ့ေရကို တကြတ္ကြတ္ၿမည္ေအာင္ အငမ္းမရေသာက္ခ်လိုက္ပါတယ္
ၿပီးေတာ့
“သား ငရဲၿပည္ကၿပန္လာတာအေမရ”
“အန္ ဘယ္လို ငရဲၿပည္က”
“ေနာက္မွပဲေအးေဆးရွင္းၿပေတာ့မယ္အေမရာ ခုအေရးၾကီးတာအယင္လုပ္ရမယ္”
ေၿပာတုန္းဆိုတုန္းပဲ ေမာင္စေနတစ္ေယာက္ အိပ္ယာမွ ကုန္းရုန္းထလိုက္ၿပီး ဘုရာစင္ေရွ႕ဝယ္ဒူးတုပ္ယင္း “ၾသကာသ ၾသကာသ
ၾသကာသ” အစရွိတဲ့ ၾသကာသကန္ေတာ့ခ်ိဳးကို အသံၿပဲၾကီးၿဖင့္ရြတ္ဆိုကာ ဖင္ပူးေထာင္းေထာင္ ရွိခိုးလိုက္ေလေတာ့သတည္း....။
No comments:
Post a Comment